Na temat czym jest wizerunek, z jakiej ochrony korzysta i jakie działania stanowią jego naruszenie – przy okazji rozpatrywania sprawy o sygn.akt I ACa 12/2013 – wyczerpująco wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi i fragmenty uzasadnienia tegoż wyroku poniżej przywołuję:
Zgodnie z treścią art. 23 k.c. wizerunek, jako dobro osobiste będące wartością o charakterze niemajątkowym ściśle związaną z osobowością człowieka, podlega ochronie prawnej. Dobrem osobistym w postaci wizerunku danej osoby są fizyczne, dostrzegalne cechy człowieka stanowiące jego wygląd zewnętrzny, przyznające mu indywidualne cechy pozwalające na jego identyfikację. Naruszeniem tego dobra osobistego bez wątpienia jest więc utrwalenie, przekształcenie lub rozpowszechnienie wizerunku.
W wyroku z dnia 27 lutego 2003 roku Sąd Najwyższy stwierdził, że naruszenie prawa do wizerunku osoby fizycznej (art. 23 k.c.) następowałoby wówczas, gdyby opublikowana w prasie bez zgody tej osoby fotografia wykonana była w sposób umożliwiający identyfikację tej osoby (wyrok SN z dnia 27 lutego 2003 r. IV CKN 1819/2000). Warto zaznaczyć, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1982 roku, publikacja fotografii określonej osoby jest dopuszczalna tylko za jej zgodą (wyrok SN z dnia 26 stycznia 1982 r. I CR 411/51).
Celem uznania, czy dobro osobiste danej osoby zostało naruszone niezbędne jest dokonanie analizy danego zachowania z punktu widzenia powszechnej oceny społecznej, nie zaś subiektywnego przekonania samego zainteresowanego. Z brzmienia wskazanego przepisu wynika, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym, czyli takim, które jest sprzeczne z normami prawnymi, porządkiem prawnym, czy też zasadami współżycia społecznego.
Osoba, której dobro osobiste zostało naruszone cudzym działaniem, zgodnie z art. 24 § 1 k.c. może żądać zaniechania tego działania, chyba że naruszenie nie jest bezprawne.Może również żądać, aby osoba która dokonała naruszenia dokonała niezbędnych czynności celem usunięcia jego skutków, w szczególności może żądać, aby złożyła oświadczenie o odpowiedniej treści i formie (publiczne przeprosiny), może również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.a podstawie art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądania zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany cel społeczny niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. W świetle wskazanego przepisu, podstawową funkcją zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych jest funkcja kompensacyjna. Zadośćuczynienie ma wynagrodzić doznaną krzywdę, przy czym powinno uwzględniać wszystkie aspekty tej krzywdy. Nie może mieć znaczenia tylko symbolicznego, ale nie będąc odszkodowaniem, ma mieć odczuwalną wartość majątkową, powinna być to wartość umiarkowana i utrzymana w rozsądnych granicach. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r., oceniając, jaka suma jest odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem (krzywda). Dla oceny tej nie jest też bez znaczenia stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste. (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2006 r. I CSK 159/2005).
